Antikraakbureau De Vastgoedbeschermer dreigt via advocatenkantoor na aankaarten misstanden

Nadat ik een week lang geholpen heb bij een verhuizing van vrienden en gisteravond uitgeput bij een vriend in de logeerkamer crashte, besloot ik nog even mijn email te controleren. Omdat het geheugen van mijn telefoon vol zat, moest ik eerst het e.e.a. wissen om mijn email binnen te kunnen halen. Daar zag ik ineens een email van een advocatenkantoor verschijnen. Antikraakbureau De Vastgoedbeschermer vindt dat ik in dit artikel dat ik over haar organisatie en werkwijze schreef auteursrechtinbreuk en merkinbreuk pleeg. Daarnaast zou ik de wet op bescherming van persoonsgegevens en het portretrecht overtreden en inbreuk plegen op de privacy van de medewerkster. Reeds op dezelfde middag na publicatie van het artikel, werd ik gebeld door Operationeel Manager Kees B. van De Vastgoedbeschermer met het verzoek mijn artikel te verwijderen. Ook dit gesprek nam ik op, maar publiceer ik niet, omdat ik het bewaar voor een eventueel kortgeding.

De reden dat ik verslag doe van mijn zoektocht naar woonruimte ligt vooral verscholen in het feit dat ik graag journalistiek in beeld wil brengen hoe lastig het is om aan woonruimte te komen als je eenmaal enkele basiszaken niet op orde hebt. Sommige mensen hebben te maken met een soort ‘kip/ei problematiek’. U weet wel; als u zich afvraagt wie was er eerst, de kip of het ei, wat is dan het antwoord? Als je bijvoorbeeld geen woonadres hebt en je hebt geen uitkering (bijvoorbeeld in het geval van een ZZP-er zonder werk), kun je heel lastig aan een woning komen. Je kunt immers niet een inkomensverklaring overleggen. Zo zijn er legio voorbeelden te bedenken en te noemen die het lastig maken om weer uit het dal te kruipen. Eerder schreef ik bijvoorbeeld in dit artikel dat 18% van de huurders nauwelijks zijn of haar verplichtingen kan voldoen. Wat gebeurt er als je op zeker moment je uit huis gezet wordt? Kun je dan ooit nog weer aan woonruimte komen? Er blijken allerlei belemmeringen te bestaan voor behulpzame vrienden of familie om iemand in huis te nemen. Zo vervalt bijvoorbeeld huursubsidie als iemand anders zich inschrijft op jouw adres (zoals ik in dit artikel beschreef). In theorie lijkt voor alles wel een oplossing te bestaan in ons kleine kikkerlandje, maar hoe weerbarstig is de praktijk? Mijn poging om een woning te bemachtigen via een antikraakbureau heeft wel laten zien hoe lastig dit is. Zelfs als je zelf moeite hebt gedaan om de eigenaar van een leegstaand pand te motiveren om het in beheer te krijgen (in dit geval via een antikraakbureau).

De Vastgoedbeschermer is een van de vele antikraakbureaus die Nederland rijk is. Je zou van deze instanties verwachten dat juist zij de wat goedkopere woonruimtes beschikbaar stellen aan de mensen die onderaan de maatschappelijke ladder zijn beland. Juist die mensen die maar wat graag hun leven weer op orde willen krijgen en een woonruimte en inschrijfadres nodig hebben, zouden toch geholpen moeten worden door dergelijke organisaties, zou je denken. In mijn geval had ik zelfs iemand gevonden die een jaar lang huur wilde betalen voor mij en mijn vriend Eric. Het advocatenkantoor van De Vastgoedbeschermer probeert nu als argument van de afwijzing aan te dragen dat ik de benodigde gegevens niet tijdig zou hebben aangedragen, waardoor zij het pand (waarvoor ik zelf bij de Rijksgebouwendienst aangeklopt had en naar aanleiding waarvan het pand uiteindelijk bij hen in beheer kwam) op hun website hebben geplaatst, om zo meer kandidaten te werven.

Door mij onder druk te zetten met schending van privacy e.d. en het dreigen met dwangsommen voor immateriële schade van de betreffende medewerkster, hoopt De Vastgoedbeschermer wellicht haar laantje schoon te kunnen poetsen. Ik vind het journalistiek belang echter te groot om mijn artikel te verwijderen. Er zouden meer journalisten of bloggers moeten opstaan die misstanden bij dergelijke organisaties aan durven te kaarten. Een programma als Radar doet dit ook, maar de ijsberg is groter dan alleen het topje. Om de indruk te wekken dat ik portretrecht overschrijd, heeft De Vastgoedbeschermer het portret van de betreffende medewerkster van haar site verwijderd. In de brief van het advocatenkantoor wordt de indruk gewekt dat lezers van mijn site haar bedreigd zouden hebben en dat dit een gevolg zou zijn van het noemen van de naam. Ik heb natuurlijk nooit de oproep gedaan of de wens gehad dat een medewerker of medewerkster van dit bedrijf bedreigd zou worden. Ik zou dit zelfs ten zeerste veroordelen. Mijn bedoeling is geweest een journalistieke weergave te geven van de manier waarop je behandeld wordt door een dergelijke organisatie. De Vastgoedbeschermer had tot dan toe al haar medewerkers met naam en toenaam op haar website staan, maar omdat ik de misstand niet op persoonlijke titel van de medewerkster wil aankaarten, maar juist op de organisatie, heb ik daarom vandaag de naam van de medewerkster uit het eerdere artikel verwijderd en de foto onherkenbaar gemaakt. Dat de organisatie het echter wel vaker niet al te nauw neemt met hoe ze met kandidaten omgaat, mag wel blijken uit deze reactie die ik op Facebook ontving. De publicatie van het artikel heeft meer losgemaakt. Daarom zie ik een kortgeding met vertrouwen tegemoet.

Steeds meer mensen komen financieel klem te zitten en raken bijvoorbeeld huis en haard kwijt. Het interview dat ik vorige week aankondigde met iemand die eerder een succesvol zakenman was, in financiële problemen geraakte, maar inmiddels al weer een goed betaalde baan gevonden heeft, werd geannuleerd. De man had pas geleden geconstateerd dat de grootste schuldeiser beslag gelegd had op zijn salaris en kort daarna meldde zijn vriendin dat zij bij hem weg ging. Je moet over een olifantenhuid beschikken zodra het even niet lekker op rolletjes loopt in je leven en het heeft er alle schijn van dat de zeephelling als gevolg van beginnende financiële problemen er eentje is van zeer glad zeep.

Bron linkvermeldingen: vastgoedbeschermer.nl